همه کسانی که در شهر تهران زندگی می‌کنند می دانند که هر روز صبح بر روی یکی از خطرناک‌ترین گسل‌ها پا می گذارند و هر شب بر روی همان گسل می‌خوابند. اما چگونه اینقدر راحت سر بر روی ناز بالش می‌گذاریم؟ نمی‌ترسیم سقف بر سرمان فرو ریزد؟ هیچ کسی در دنیا نمی‌تواند این واقعه را پیش‌بینی کند. آماده‌ای؟ شاید همین الان که در حال مطالعه این متن هستید اتفاق بیفتد. باور کنیم که به همین سادگی برای هم وطنان ما در کرمانشاه این واقعه دردناک رخ داد. آنها هم همانند ما در آرامشی دلچسب چشم‌های خود را بستند اما به کام دلهره زمین دچار شدند. با ارسال پیام های گوناگون تسلیت دردی درمان نمی‌شود و زخمی مرهم نمی‌یابد. باید کاری کرد چون این درد هم از همان دردهای مشترک است.از بازماندگان حوادث پیشین چه خبر؟ چه بلایای که در طول هر سال هم وطنان بسیاری را دچار چالش‌های پیشبینی نشده مشابه هم نمی ‌کند. اما جایگاه و سهم شما از این همراهی کجاست؟ صرفا به فرستادن پیامی بسنده می‌کنید و یا مانند بسیار از هم‌وطنان، گاه کاشانه خود را رها می‌سازید و به سمت بحران زدگان روان می شوید و کمر همت به کمک آنان می بندید؟